„Nóż z Odessy” to zbiór wierszy na pozór apoetyckich, zbliżonych\ngraficznie (długi wers) i językowo (kolokwializmy) do prozy. Także\nbudulec tej poezji – życie, rzeczywistość – wydaje się prozatorski.\nW\njednym z wierszy tego tomu poeta powiada jednak, iż „życie nie jest\npowieścią”. Życie jest wierszem, chociaż szczególnie rozumianym.\nSwoje\nteksty bowiem Einzinger buduje z „gruzu, który gromadzą dni”, z\nodprysków rzeczywistości: z zasłyszanych zdań, strzępów myśli,\nfragmentarycznych sekwencji retrospektywnych, z popkulturowych\ncytatów, z rozmaitych mikroscenek, ze zdarzeń banalnych czy – lepiej\n–\nmarginesowych, uchodzących naszej uwagi. Rola „ja lirycznego” jest tu\nświadomie ograniczona, podmiot liryczny to swego rodzaju ukryty\nmontażysta, rejestrujący różne przejawy rzeczywistości i zestawiający\nje ze sobą bez szczególnego związku i komentarza – jako rzeczy\nrównoznaczne – w swoisty poetycki „multisensoryczny klip”, by\nposłużyć\nsię określeniem jednego z krytyków. Ta „poetyka dowolności” otwiera\nogromne obszary wolności przed czytelnikiem, który staje się w ten\nsposób aktywnym uczestnikiem procesu twórczego, może jeszcze inaczej\nniż autor porządkować opisane zdarzenia w lekturze oraz inaczej je\ninterpretować. Liryka przeistacza się w metodę poszerzania własnej i\nczytelniczej świadomości, a zarazem staje się sferą pisarsko-\nczytelniczej wolności, miejscem wyzwalania się z niewoli konwencji,\nnarzucających nam sposoby postrzegania, rozumienia i opisywania świata.