Książka [], wbrew skromnym rozmiarom, odkrywa przed nami (choćby w zarysie) nie tylko wielki potencjał badawczy związany z problematyką dziedzictwa kulturowego oraz pęknięcia międzypokoleniowego w pedagogice polskiej, lecz za sprawą bezkompromisowego i krytycznego upominania się jej Redaktora o najwyższe standardy uprawiania nauki i badań oraz radykalną przebudowę istniejącej formacji intelektualnej, namawia nas do rozpoznania, zrozumienia oraz stosowania idei strukturalnej złożoności procesów kulturowych, badawczych i edukacyjnych. Idei, która może wyjaśnić dużo lepiej złożone zjawiska i procesy edukacyjne, interesujące każdego na serio zaangażowanego pedagoga. [].
W rekomendowanej książce uważny czytelnik znajdzie nie tylko wielobarwną narracyjnie próbę rozmowy poszukującej najlepszej wersji rzeczywistości pedagogicznej, lecz także, a może przede wszystkim, twórczą kontynuację pewnego przełomu intelektualnego, zapoczątkowanego chociażby przez B.F. Trentowskiego, podjętego w okresie międzywojennym i odrestaurowanego przez grupę pedagogów w czasie sprzyjającym ciągłości myślenia. Te i inne argumenty sprawiają, że [] książka nie tylko powinna być wydana i rozpowszechniona, ale jej idea powinna być kontynuowana zarówno w debatach konferencyjnych, jak i kolejnych grantach badawczych, by zachęcić i przyciągnąć tych otwartych na wysiłek swoistego myślowego eksperymentu przełożenia tego, co było (i jest warte naszej uwagi), na problematykę aktualnych i przyszłych wyzwań edukacyjnych.
Fragment recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Wiesława Andrukowicza