Klasztor franciszkanów na Przedmieściu został ufundowany w 1419 roku jako trzecia, po dominikanach i karmelitach, placówka zakonów mendykanckich w kompleksie osadniczym średniowiecznego Gdańska. Mimo to bracia mniejsi zdołali wznieść do początku XVI wieku największy kościół klasztorny w mieście, co jest pośrednim świadectwem ich roli w ówczesnym życiu religijnym i społecznym. Kryzys w funkcjonowaniu konwentu nastąpił w okresie rozwoju reformacji. W późniejszym czasie nie zdołano go przełamać, skutkiem czego przełożony kustodii pruskiej zakonu przekazał w 1555 roku klasztor i kościół władzom miasta. Franciszkanie powrócili do niego dopiero w 1945 roku. Książka stanowi próbę całościowego przedstawienia dziejów gdańskiego klasztoru w XV i XVI wieku.