Prognozy jednoznacznie wskazują, że wszystkie społeczeństwa Europy się starzeją, a do 2060 r. polskie społeczeństwo będzie jednym z najstarszych w Unii Europejskiej. Przedmiotem badania niniejszej pracy jest więc sposób, w jaki Unia Europejska uwzględnia konsekwencje aktualnych tendencji demograficznych oraz jakie znajduje to odzwierciedlenie na poziomie narodowym i regionalnym. Bazując na opracowanym przez siebie modelu nowego podejścia do starzenia się, autorka bada, w jaki sposób jego wyznaczniki znajdują odzwierciedlenie w polskiej rzeczywistości. Wykazuje jednocześnie szereg cech specyficznych tej adaptacji, co pozwala jej włączyć się w toczony dyskurs naukowy dotyczący m.in. Europejskiego Modelu Społecznego. Prezentuje też własną propozycję kwestionariusza obecności nowego podejścia do starzenia się, jako narzędzia służącego weryfikacji jakości zarządzania wiekiem zarówno na poziomie administracji publicznej, jak i w sektorze prywatnym.

Zarówno problem starzenia się, jak i polityka związana z tą materią, to kwestie omawiane w literaturze naukowej już od dawna. Jednak już samo przedstawienie problemu w kontekście zmian dokonujących się na obszarze UE oraz na tym tle zobrazowanie przykładu polskiej praktyki polityki publicznej, dokładne ich przeanalizowanie oraz wnikliwe omówienie istotnych dokumentów, etapów wraz z ich oceną uważam za cenny wkład w debatę o tych procesach. To nowe spojrzenie na problematykę znaną, ale ciągle podlegającą zmianom i tym samym wymagającą aktualnych badań, obserwacji i eksplanacji.