On, chłopak ze wsi, wychowany gdzieś przy słoweńskiej granicy, wystrzega się idei geograficznego centrum, idei serca kołaczącego pośród światowych metropolii, która w większości współczesnych nadal wywołuje ogromne poczucie tęsknoty. (...) Etyce Handkego nie można odmówić przywiązywania ogromnej wagi do momentów mistyczno-monastycznych. Przy czym jego własny wizerunek pozostaje bardzo doczesny: spośród wszystkich \"błąkających się po okolicy i po lasach włóczęgów\", jest najprawdopodobniej \"jedynym reliktem przeszłości\" - i jest to obraz poetycki, nie realistyczny. - Ina Hartwig