Publikacja przedstawia wyniki badań dotyczących zgodności krajowych standard ów dostępu do obrońcy ze standardami unijnymi oraz strasburskimi. Osią rozważań są dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/48, 2016/1919 i 2016/800. Ich celem jest osiągnięcie jednolitego minimalnego standardu dostępu do pomocy prawnej w Unii Europejskiej, co przyczynić się ma do zwiększenia wzajemnego zaufania pomiędzy państwami członkowskimi oraz ułatwienia aplikacji zasady wzajemnego uznawania. Powyższe dyrektywy oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka stanowią asumpt do krytycznego spojrzenia na przepisy krajowe. Autorzy weryfikują więc, w jakim zakresie prawo krajowe realizuje europejskie standardy dostępu do obrońcy, oraz wysuwają propozycje de lege ferenda i postulaty bezpośredniego stosowania omawianych dyrektyw tam, gdzie badania wykazały niezgodność.