Lelewel zyskał sobie opinię charyzmatycznego profesora uniwersyteckiego\ni wykładowcy, która zadecydowała o jego wileńskiej,\nfilomackiej legendzie, ta zaś – o popularności i pozycji historyka\nwśród romantyków przez Listopadem. Jednak medium owej opinii\nstanowiły nie tylko żywe słowo głoszone z katedry oraz książki roznoszące,\njak to pokazuje Mickiewicz w swoim poetyckim hołdzie,\nimię Lelewela na barkach księgarzy 14. Niewielkich (przeważnie)\nrozmiarów, w skromnej szacie graficznej, książeczki Lelewela „szły\njak asygnata” 15 m.in. dlatego, że ich autor rozumiał, potrafił wykorzystać\ni współtworzyć siłę prasy. Trzeba zatem powiedzieć, że nie\ntylko katedra uniwersytecka, publikowane książki, sale towarzystw\nnaukowych czy sejmowa trybuna, lecz również – i to w decydującej\nmierze – systematyczna obecność jego tekstów w pismach\nperiodycznych przyczyniły się do upowszechnienia poglądów Lelewela\ni pozyskania sympatii dla ich autora. Ówczesne czasopisma\ndokumentowały bowiem wszystkie typy wypowiedzi polihistora:\nwykłady akademickie, fragmenty książek mających się ukazać, odczyty\nnaukowe i recenzje, manifesty sejmowe, przemówienia okolicznościowe,\npublicystykę i felietony. (ze wstępu)