Rozwój społeczno–gospodarczy i pojawiające sie wraz z nim coraz to nowsze wyzwania, dążenia i potrzeby powodują, ze dobra kultury, które stanowią polskie dziedzictwo narodowe, maja szczególne znaczenie. Wśród tych dóbr istotne miejsce zajmuje sztuka filmowa, która odzwierciedla i dokumentuje zmiany w historii pokoleń. Z tych względów w interesie państwa polskiego jest roztoczenie nad nią mecenatu, który w sposób aktywny będzie ja wspierał na poszczególnych płaszczyznach. Wobec faktu, ze Polska jest państwem prawa, zaś jej instytucje działają, respektując zasadę legalizmu (przewidziana w art. 7 Konstytucji RP), niezbędnym stało sie przyjecie aktu prawnego, który odpowiada współczesnym realiom sztuki filmowej. Założenie to – w ujęciu generalnym – stało sie podstawa uchwalenia przez Sejm RP ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii. Niniejszy komentarz jest poświecony właśnie tej ustawie.\nAutor, dr Daniel Jakimiec, absolwent studiów magisterskich na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz studiów doktoranckich na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W trakcie studiów doktoranckich wyróżniony stypendium dla najlepszych doktorantów. Dr Daniel Jakimiec jest referendarzem sadowym zatrudnionym w wydziale cywilnym, a wcześniej także w wydziale ksiąg wieczystych oraz w sekcji windykacji należności sadowych i wykonywania orzeczeń w ramach wydziału karnego. W przeszłości asystent sędziego w wydziale rodzinnym i dla nieletnich oraz w wydziale karnym i w wydziale pracy sadu rejonowego. Był wolontariuszem świadczącym pomoc prawna podopiecznym Ośrodka Pomocy Społecznej w Chojnicach.\nAutor szeregu artykułów naukowych oraz monografii.