Książeczka macierzyńska pokazuje moment, gdy w życie klinem wbija się strata, która

jątrzy i która poraża myśli, czucie, ale też język. Byłoby ujmą dla Książeczki przedstawiać

ją wyłącznie jako opowieść o poronieniu i utracie słuchu. Mogliby wtedy przeoczyć ją ci,

którym te doświadczenia są obce, choć szarpnęły nimi przecież inne osobiste kryzysy. I tak

jak bohaterka Gorean chcieli wtedy zasnąć na kilka lat, nie umieli ustać na nogach, padali

na podłogę, krztusili się płaczem, a potem milkli na setki godzin, wbijając wzrok w ścianę.

Czytałam monolog nienarodzonego dziecka, dziecka z poronionej w dziewiątym tygodniu

ciąży, i słyszałam w nim relację z własnego, prywatnego kryzysu, który zgasił część mnie.

Ta książka o przeżywanych w ciszy tragediach mówi więc też o żałobie po przeszłym ja, tym

ja sprzed załamania. I choć daje nadzieję na przetrwanie, trudno po niej ochłonąć.

- Marta Syrwi