W niniejszym studium w centrum zainteresowania zostały ulokowane dzieła Charlesa Pguyego, analizowane w perspektywie fundamentalnego pytania: kim i czym jest człowiek? W personalistycznym ujęciu człowiek postrzegany jest jako osoba obdarzona godnością, a refleksja nad jego istotą nieuchronnie wiąże się z humanizmem ściślej rzecz ujmując, z humanizmem personalistycznym, który broni wartości osoby ludzkiej.

Monografia ta poświęcona została zatem człowiekowi i człowieczeństwu, obecnym w heterogenicznych pismach Pguyego. Tłem dla tej analizy jest zarówno zarys wcześniejszej tradycji myślenia o człowieku, jak i rozwój personalistycznej krytyki literackiej. Odtworzenie kontekstu kulturowego na podstawie tekstów samego autora oraz jego odbiorców wpisuje się, w moim przekonaniu, w obszar badawczy antropologii literatury, dla której metoda analizy i krytyki piśmiennictwa nie jest obca.

Ze wstępu