Oddajemy do Państwa rąk dwutomowe opracowanie krytyczne całej zachowanej spuścizny Emiliusza Blozjusza Drakoncjusza, jednego z najważniejszych poetów łacińskich schyłku antyku, żyjącego w Afryce pod panowaniem Wandalów. Na twórczość poetycką Drakoncjusza składają się dzieła o tematyce tak chrześcijańskiej, jak świeckiej, inspirowanej tradycją i mitologią klasyczną. Wśród tych pierwszych największy i najważniejszy utwór, Pochwały Boga, to poemat laudacyjny, a Zadośćuczynienie - rodzaj elegii przebłagalno-lamentacyjnej pisanej w więzieniu do króla wandalskiego, Guntamunda. Carmina christiana skomponował Drakoncjusz w szczególnej dla siebie sytuacji, jako afrykański Rzymianin-katolik prześladowany przez władcę-Wandala i arianina, dlatego stanowią one niezwykłe świadectwo literackie i duchowe. To poezja wysokiej próby będąca zarazem głosem w dyskusji teologicznej, swoistym credo autora. Grupę utworów świeckich stanowią miniaturowe eposy mitologiczne, dwa epitalamia oraz wierszowane przemówienia. Carmina profana są pełne wirtuozerii formalnej, subtelnych aluzji i gry słowem zwłaszcza terminologią prawniczą, świetnie znaną poecie, z zawodu sędziemu prokonsularnemu w Kartaginie. Mit, w ujęciu Drakoncjusza, staje się metaforą współczesności, co więcej, poddany zostaje ocenie moralnej, która de facto zamienia się w ocenę standardów etycznych cywilizacji klasycznej. Sam zaś poeta przemawia do nas niczym świadek swojego czasu: schyłku antyku, gdy świat rzymski spotyka się z barbarzyńskim.

Przekładu (drugiego kompletnego na język nowożytny), opatrzonego obszernym komentarzem i poprzedzonego monograficznym wstępem (rozbitym na dwa tomy) dokonał zespół tłumaczy pod redakcją prof. Anny Marii Wasyl (UJ), cały projekt był zaś realizowany w ramach projektu Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki.