Chodzi o to, że musi coś przecież istnieć. Jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą. Historia na pozór wszystkim znana. Dwoje ludzi, każde z dobrego domu, mieszkających w niewielkim miasteczku. Oboje żyją w wytwornych kręgach towarzyskich, spotykają się z ludźmi na salonach. Codzienne herbatki, polowania oraz konwencjonalne spotkania stają się pretekstem do kurtuazyjnych rozmów. Stary schemat romansu z chłopką - niewygodna, lecz powszechna podszewka małomiasteczkowego życia. Nic się nie dzieje - na pozór. Historia, jakich wiele, stała się dla autorki pretekstem do przekazania trudnej prawdy. Tragiczny finał powieści ukazuje granicę ludzkiej moralności, psychicznej wytrzymałości oraz człowieczeństwa. Nic w tym utworze nie może być jednoznaczne oraz pozostać bez konsekwencji. Granica stanowi filozoficzną, uniwersalną przypowieść o człowieku. Jest to perfekcyjna w swej złożoności powieść, zarówno pod względem artystycznym, jak i fabularnym. Dotyka kwestii etycznych oraz wprowadza wątek feministyczny. Łączy w sobie cechy wielu gatunków: powieści psychologicznej, realistycznej, sensacyjnej i kryminału. Należy do klasyki polskiej literatury.