Poezja, której chronologiczne ramy ma wyznaczać z jednej strony powstanie styczniowe, z drugiej - kres Młodej Polski, jest dziełem kilku pokoleń poetów. Część z nich urodziła się jeszcze w dobie romantyzmu i rozpoczęła literacką działalność przed rokiem 1864, inni swoje najlepsze wiersze tworzyli w niepoetyckich czasach zdominowanych przez prozę realistyczną, kolejne pokolenie odezwało się na przełomie lat 80. i 90. XIX wieku, a następne - debiutując tuż przed wybuchem wojny - zaczęło aktywnie uczestniczyć VI życiu artystycznym kraju dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym. W ciągu półwiecza poezja polska przebyła drogę od naśladownictwa wzorców romantycznych do wczesnych eksperymentów formalnych, rozwijanych po 1914 r. przez awangardę. Musiała to być zatem twórczość niejednorodna zarówno pod względem artystycznym, jak i formalnym, odzwierciedlająca zmieniające się światopoglądy, nurty estetyczne i tematy czerpane z różnych dziedzin życia.