Od czasów Marka Antoniusza (I w. przed Chr.) rzymscy wodzowie zaczęli wykorzystywać orientalną opancerzoną konnicę do służby w armii obok legionów. Oddziały te, zarówno pochodzące z północnych stepów, jak i perskiego pogranicza, kontynuowały starożytną tradycję używania ciężkiej zbroi i długich włóczni walcząc w zwartej formacji, aby uzyskać maksymalny efekt siły uderzeniowej. Różniły się od konwencjonalnej rzymskiej lekkiej kawalerii i służyły na terenie całego Imperium, w tym także w Brytanii. Podczas wojen toczonych z Partami w III w. po Chr. ich znaczenie wzrosło, zarówno z uwagi na konieczność zwalczania konnicy wroga, jak i potrzeby utworzenia mobilnej rezerwy strategicznej. Ta pierwsza część zaplanowanego na dwa tomy opracowania poświęconego rzymskiej ciężkozbrojnej jeździe, prezentująca te niewątpliwie imponujące jednostki, zawiera opis ich zastosowania w okresie cesarstwa aż do upadku Imperium na Zachodzie w V w. po Chr. Znajdują się w niej specjalnie wykonane na potrzeby tego opracowania barwne rekonstrukcje.
Skryť popis