Przedmiotem pracy jest analiza roli, jaką spełniają ustawa o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, ustawy resortowe oraz przepisy k.p.k. w realizacji konstytucyjnego wymogu ustawowej regulacji ograniczenia praw człowieka w procesie karnym. Konieczne staje się zbadanie wzajemnych zależności istniejących między normami wskazanych wyżej aktów prawnych oraz ewentualne zasygnalizowanie obszarów wymagających dalszej działalności legislacyjnej ustawodawcy. Wnioski płynące z przeprowadzonych badań pozwolą na realizację celu pracy w postaci odtworzenia modelu stosowania środków przymusu bezpośredniego w procesie karnym, przy jednoczesnej ocenie regulacji tworzących ten model przez pryzmat jasności, poprawności i kompletności.
Metodologia pracy oparta została zasadniczo na metodzie dogmatyczno-prawnej, teoretyczno-prawnej, funkcjonalnej, historyczno-prawnej oraz fragmentarycznie na metodzie prawnoporównawczej. Zastosowanie znalazła zarówno metoda indukcyjna, jak i dedukcyjna.