W końcu XX wieku, przynajmniej w Europie, totalitarne systemy polityczne przestały stanowić realne zagrożenie. „Wiosna ludów” przyniosła w latach 1989–1991 wolność i demokrację Polakom i innym społeczeństwom zamieszkującym na Wschód od „żelaznej kurtyny”. Demokracja zaczęła zwyciężać również w państwach położonych na innych kontynentach. Nowy etap w dziejach cywilizacji zrodził jednak wiele niepokojów i problemów wcześniej nieznanych lub występujących w mniejszym natężeniu. Jednym z nich jest nierównomierny rozwój świata, kontynentów, a nawet regionów poszczególnych państw. Problemem są utrzymujące się, a nawet pogłębiające nierówności społeczne. Okazuje się, iż z dobrodziejstw transformacji i postępu nie wszyscy mogą korzystać. Rodzi taka sytuacja nowe podziały w poszczególnych społeczeństwach. Prowadzą one do pogłębienia się różnego rodzaju sprzeczności. Bezczynne przyglądanie się takiemu zjawisku może doprowadzić do wzrostu znaczenia ruchów populistycznych i rewolucyjnych, które mogą zagrozić demokracji, wolnemu rynkowi i aktualnemu porządkowi. Zwracają na to uwagę w swych pracach wybitni myśliciele próbujący wskazywać możliwe warianty przyszłości, do których należą m.in. Francis Fukuyama, Samuel Huntington i Robert Kagan. Snują oni w nich liczne ostrzeżenia dla całej cywilizacji, przestrzegają przed brakiem reakcji na pogłębiające się problemy globalne.

Opis stanowi fragment Wstępu