Dnia 28 listopada 1918 roku, dekretem o ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego, zostało wprowadzone w Polsce czynne prawo wyborcze dla kobiet. Jak głosił art. 1, „Wyborcą do Sejmu jest każdy obywatel państwa bez różnicy płci, który do dnia ogłoszenia wyborów ukończył 21 lat”. Kobiety mogły także w równy sposób rywalizować z mężczyznami o mandat poselski: „Wybieralni do Sejmu są wszyscy obywatele(lki) państwa, posiadający czynne prawo wyborcze, niezależnie od miejsca zamieszkania, jak również wojskowi” [art. 7 Dekretu] . Rozwiązania te znalazły również potwierdzenie w art. 12 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z 17 marca 1921 roku. W ten sposób Polska dołączyła do nielicznego jeszcze w tym czasie grona państw, które usunęły cenzus płci z uregulowań wyborczych. W Europie wcześniej prawa wyborcze dla kobiet wprowadzone zostały w Finlandii (1906), Norwegii (1913), Danii (1915) oraz Islandii (1915), nieco później w Holandii (1917), a także w Austrii, Czechosłowacji, Gruzji i Szwecji (1918).

Opis stanowi fragment Wstępu.