Najwyższe władze polityczne i wojskowe państwa polskiego od początku lat dwudziestych zostały zmuszone do podjęcia szybkich działań związanych z obroną świeżo odzyskanej suwerenności. W sytuacji dynamicznie zmieniającego się układu sił w tej części Europy, środowiska opiniotwórcze i decyzyjne zapoczątkowały w Polsce dyskusję, w której ścierały się poglądy dotyczące kształtu narodowej strategii obronnej i prawdopodobnego charakteru przyszłych wojen. (...) Strategicznym celem Polski w okresie dwudziestolecia międzywojennego miało być dążenie do utrzymania w możliwie jak najdłuższym czasie istniejącego status quo. Zakładano również, że celem politycznym i wojskowym w przyszłym konflikcie zbrojnym będzie obrona podstaw ustrojowych państwa przed zagrożeniem ze strony Niemiec i Związku Radzieckiego
- fragment książki