Niniejszą książkę pisałam w połowie lat 2000. – w okresie, gdy eurazjatyzm stopniowo stawał się częścią rosyjskiego politycznego mainstreamu. Od tego czasu pejzaż polityczny i kulturowy w Rosji wielokrotnie się zmieniał, a i sam eurazjatyzm przeszedł znaczące przeobrażenia. Początkowo, w okresie postsowieckim, nabrał nowego impetu jako rama pojęciowa pozwalająca znów myśleć o znaczeniu globalnej i regionalnej roli Rosji. Krok po kroku przesuwał się z marginesów dyskursu intelektualistów na pozycję półoficjalnej narracji państwowej. W ciągu ostatniej dekady koncepcja ta okazała się zaskakująco plastyczna – zdolna adaptować się nie tylko do rozbieżnych kontekstów narodowych. Z drugiej jednak strony, eurazjatyzm ulega coraz większemu pofragmentowaniu. Wyobraźnia eurazjatystowska decentralizuje się i zmienia – czego dowodzą chociażby przeskok w stronę Większej Eurazji, geopolityczne konsekwencje wojny w Ukrainie czy przechwycenie tej ideologii przez skrajnie prawicowe ruchy poza granicami Rosji.