Autor nadal traktuje język w zaskakujący sposób. Podczas lektury coś, co wydaje się przez chwilę grą nagle okazuje się przedmiotem gry i jednocześnie serio traktowanym „życiem” i w dodatku „życiem zaangażowanym”. Widowiskowość, znak jakości tej poezji, jest pochodną zupełnie naturalnych i niewymuszonych okoliczności, jakie wynikają z językowych schadzek, do których ten poeta doprowadza. Warto wczytać i wsłuchać się w zającowe szepty oraz zapoznać się z tymi niekiedy szykownymi, niekiedy zaskakującymi szykami.