Alicja Stępień – absolwentka Akademii Ekonomicznej, ukończyła surdopedagogikę. Pracowała w księgowości i w szpitalu na dziecięcym oddziale Nefrologii. Przez kilkanaście lat była surdopedagogiem dziecięcym. Zajmowała się dorosłymi z Zespołem Downa i autyzmem. Jako instruktor rekreacji prowadziła zajęcia relaksacyjne. Przez pewien czas studiowała medycynę chińska.

Miała styczność ze śpiewem, tańcem, akademią sztuk pięknych, aktorstwem i turystyką. Szerszemu gronu dała się poznać od wczesnej młodości jako siatkarka pierwszoligowego zespołu. Czy to wszystko nauczyło ją wrażliwości na drugiego człowieka?

Sama o sobie mówi, że „W latach 90-tych dostałam dar głębszego poznania człowieka i życia. Pod wpływem natchnień zaczęłam pisać wiersze, które niosą przesłanie i siłę do wzrostu rozumu, serca i ducha. Pokazują drogę i dają światło do dobra, pokoju i miłości”.

Pani Alicja pisze jednak wiersze w niezwykły sposób. Przez wiele lat zajmowała się niesłyszącymi a dzisiaj sama doświadcza braku innego zmysłu, zmysłu wzroku. Jest osobą niewidzącą. Zapisuje więc swoje wiersze w myślach. Recytuje z pamięci. Nie jest to jednak największy fenomen Poetki. Nie będąc teologiem, prostymi, bardzo skondensowanymi słowami tłumaczy ważne zagadnienia wiary, miłości i nadziei.

Jej wiersze, jak w soczewce skupiają się wokół najważniejszego przykazania, które Jezus nazywa swoim i nowym: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie”. Zwraca więc uwagę na to, co najistotniejsze w budowaniu lepszego świata.