Dotychczasowe rozważania dotyczące prasy sportowej i szerzej dziennikarstwa sportowego koncentrowały się przede wszystkim na zagadnieniach normatywno-stylistycznych, ukazując mankamenty mediów sportowych. Książka P. Iwańczyka, niejako na przekór powszechnej opinii o kryzysie tej gałęzi dziennikarstwa, przywołuje teksty bardzo dobre tak pod względem językowym, jak i konceptualnym. Badacz wybrał do analizy felietony, które są gatunkiem trudnym i wymagają ogromnego kunsztu i wprawy od ich autora. P. Iwańczyk dokonał ich oglądu w bardzo interesujący sposób. Nie jest to bowiem czysta analiza felietonu jako gatunku publicystycznego. Tych dokonano już wiele. Przyjęta perspektywa oglądu zakotwiczona jest w poszukiwaniu gatunku w gatunku, rozmaitych adaptacji felietonu, które nadają mu odpowiednio cech sylwetki (w różnych odmianach), reportażu podróżniczego, recenzji, editorialu, gatunków kancelaryjno-urzędowych i administracyjnych, a nawet bajki. Taki sposób opisu badanych tekstów uważam za bardzo ciekawy, inspirujący i ważny zwłaszcza dla współczesnych adeptów sztuki dziennikarskiej.