Wprawdzie nasza przeszłość z warunkami swojego bytu przeminęła jak sen wiekowy, zastawiając po sobie niezatarte ślady swojego istnienia, nasza teraźniejszość w bólach i mękach krzepi się nadzieją lepszego bytu, nasza wreszcie przyszłość ukryta jeszcze za oponą przeznaczeń, jakie opatrzność wszystkim narodom zgotowała, miło jest przecież obudzić w sobie dawne wspomnienia i przenosić się myślą w owe wieki, kiedy jako naród wolny i samoistny słynęliśmy cnotą, orężem i nauką. Cześć dla tych dawnych czasów jest jakby przekazywaniem miłości ku rodzicom, z ich bowiem badania rodzi się nauka dla potomnych, chęć naśladowania pięknych czynów i przywiązanie do rodzinnej ziemi\nM. Potocki

Te słowa bohatera książki prof. UJ Agnieszki Gronek dobrze charakteryzując zarówno postać jak i cel jego działania jaki został omówiony na kartach książki.