O wpływie pandemii COVID-19 na język pisano już wiele. Niniejsze studium ma jednak odmienny charakter niż opracowania, które ukazały się dotychczas na polskim czy bułgarskim rynku wydawniczym – przede wszystkim ma charakter porównawczy polsko-bułgarski. Opisane w badaniu obserwacje były czynione ad hoc, zatem przedmiot eksploracji stanowi język „w jego dzianiu się”. Rzadko spotykane okazuje się wykorzystanie w badaniu danych pozyskanych w drodze eksperymentu asocjacyjnego oraz eksperymentu ankietowego jednocześnie. Autorki celowo sięgają po wcale nieoczywisty typ otwartej kognitywnej definicji znaczenia.

Książka jest złożoną reakcją syntezy i analizy tworzywa językowego, która zachodzi w kontekście silnego oddziaływania ekstremalnej rzeczywistości fizycznej na człowieka. Badaczki w przyjętym przez siebie sposobie reagowania starają się uwzględnić złożony substrat pojęciowy, tj. zaktywizować wiedzę ogólną (wymiary fizyczny, społeczny i metajęzykowy), by następnie zrekonstruować sposób postrzegania pewnych elementów rzeczywistości, który jest silnie zdeterminowany zdolnościami wyobrażeniowymi człowieka oraz jego konstrukcją mentalną. W procesie konceptualizacji znaczenia każdego z badanych konceptów dostrzegają wyraźnie podstawowe procesy wchodzenia w interakcję ze światem, z otaczającą człowieka (w tym wypadku wrogą) rzeczywistością. Badane koncepty koronapanika, koronaparty i koronaturystyka to w dużej mierze odpowiedzi i sposoby reagowania na bardzo konkretne pandemiczne okoliczności.