“O koszmarze wojny najczęściej opowiadają ci, którzy go nie zaznali. Ludzie, którzy ją przeżyli, zazwyczaj milczą.Uznałem, że nadszedł czas, by to zmienić. Opowiedzieć wszystkim o poległych i tych, których dramat nie zakończył się po walkach w Twierdzy Poznań, lecz trwał w lazaretach i obozach jenieckich. O ich niepewności losu, o niewoli, w której stłoczeni tysiącami tęsknili za ojczyzną i marzyli o powrocie do domu. O ich codzienności między wieżyczkami strażniczymi i drutem kolczastym.”

“Otrzymaliśmy meldunek, że Rosjanie przekroczyli Wartę pod Starołęką(Luisenhain) i podchodzą na tyły tegoż fortu. Wiadomość tę nadesłał nam Hauptmann Tangermann, którego stanowisko dowodzenia znajdowało się w cegielni nad brzegiem Warty, a on sam określał swoje położenie jako beznadziejne. Posuwając się ostrożnie w jego kierunku rowem przydrożnym, minęliśmy gmach szkoły na Ratajach, broniony przez niewielki oddział pod dowództwem Fahnenjunkra-Oberfeldfebla odznaczonego Krzyżem Rycerskim. Spotkanie z nim zapadło mi głęboko w pamięć, gdyż miał on do mnie ogromne pretensje o to, że wcześniej nie przysłałem mu posiłków. Gdy zdradziłem mu cel naszej misji, potraktował mnie wręcz obcesowo. Jeszcze długo po rozstaniu z nim przypominały mi się jego słowa: „Idźże, ty szalony fanatyku, i umieraj bohaterską śmiercią, ale zostaw mi tutaj swoich ludzi”.

(Werner Müller Poznań’45- 28 dni w akcji)