Beata Koper w swojej książce przygląda się literaturze polskiej powstałej po roku 1989, aby zbadać język, w którym wyraża się doświadczenia z obszarów zagarniętych przez medycynę. Analizując między innymi teksty Jolanty Brach-Czainy, Anny Nasiłowskiej, Manueli Gretkowskiej, Justyny Bargielskiej, Jacka Baczaka, Andrzeja Szczeklika, Małgorzaty Baranowskiej, Jakuba Małeckiego, Dominiki Dymińskiej, Joanny Bator czy Izabeli Morskiej, pisze o chorobie i leczeniu, o starości i śmierci, o poronieniu i porodzie.\nBy oddać skomplikowane funkcjonowanie dyskursu medycznego, autorka proponuje termin sublingualis, zaczerpnięty ze słownika anatomii i farmakologii. Słowo to oznacza „podjęzykowy” i określa sposób przyjmowania lekarstwa. Tabletki podjęzykowe umieszczamy na dnie jamy ustnej i czekamy na ich rozpuszczenie. A gdy lek się rozpuszcza – milczymy. Dyskurs medyczny, niczym tabletka podjęzykowa, potrafi zamknąć usta i zdominować język. Literatura natomiast szuka sposobów, by przywrócić głos.