Jerzy Mościcki w XI tomie wierszy pt. Wspomnienia po raz kolejny odsłania bolesną historię swojego życia. Utwory z tego zbioru nasycone są ogromnym smutkiem, bolesną tęsknotą za żoną Krysią i synem oraz żalem do losu, życia i Boga. Autor wielokrotnie zadaje pytania o przyczynę przeciwności, które wciąż stają na jego drodze, bezsilności, która towarzyszy na każdym kroku, a tylko noce i sen dają ukojenie. Jednak wydaje się, że te pytania już na zawsze pozostaną bez odpowiedzi… Ugaś me serce bólem rozpalone daj pokój duszy ciału ukojenie przemyj nadzieją oczy rozpalone daj siłę by iść dalej i pokonać cierpienie by iść po Twych śladach kiedy kroczyłeś po ziemskim padole dla naszego zbawienia odkrywać dobro które czyniłeś i tworzyć wiersze pełne uwielbienia przywróć wiarę jaką utraciłem w żałości po stracie tych których kochałem daj zapomnienie cierpieniom które przeżyłem pozwól uwierzyć że jeszcze życia nie przegrałem Skryť popis