Tom drugi Dzienników obejmuje przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Okres ten obfitował w ważne wydarzenia, zarówno w życiu publicznym, jak i osobistym Autora. Tło historyczne opisywanych wydarzeń stanowią obchody Milenium Chrztu Polski, Marzec ’68, Grudzień ’70, a następnie zmiana ekipy rządzącej i związane z nią wielkie nadzieje społeczne. Janusz Zabłocki przez całą tę dekadę był posłem na Sejm PRL w Kole Poselskim „Znak”. Podczas swoich licznych podróży na Zachód nawiązał bliskie kontakty z emigracyjnym Stronnictwem Pracy, a także przedstawicielami zachodnioeuropejskich partii chrześcijańsko-demokratycznych. Ówcześnie zarysował się głęboki podział w środowisku katolików świeckich: z warszawskiego KIK-u wyodrębniło się i usamodzielniło środowisko ODiSS-u, na którego czele stanął Janusz Zabłocki. W książce przedstawia on ten konflikt z własnej perspektywy, jako przywódca jednej ze stron. Wyjaśnia swój punkt widzenia i motywację podjętych decyzji. Początek lat siedemdziesiątych był czasem szczególnie bolesnym dla rodziny Autora wspomnień – w 1970 r. tragicznie ginie jego córka Jadwiga. Wątek osobisty nadaje szczególny wydźwięk temu tomowi i przełamuje polityczny charakter Dzienników. Skryť popis