Czas prezentacji wojskowych statków powietrznych w publikacji Andrzeja Morgały obejmuje okres od 1924 r., to jest od rozpoczęcia masowych dostaw sprzętu proweniencji francuskiej, przez rozwój polskich konstrukcji do września 1939 roku. Uwzględnione zostały przy tym dalsze losy samolotów za granicą˛ wykorzystywane przez obcych użytkowników. Ujęto również˙ inne statki powietrzne, w tym balony, szybowce i latawce wojskowe. Układ tematyczny uformowano według podziału na grupy użytkowe z przestrzeganiem szyku chronologicznego, według realizacji projektów lub zakupów. Pozwala to na zaobserwowanie postępu w rozwoju konstrukcji samolotów poszczególnych klas.

Opracowanie pozwala na prześledzenie losów polskich samolotów wojskowych, które zwłaszcza w ich rdzennie rodzimym kształcie przedstawiały się korzystnie na tle konstrukcji zagranicznych. Odznaczały się przy tym wysokimi walorami i wieloma nowoczesnymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi, często opatentowanymi, a zatem mającymi cechy wynalazków technicznych. Odnosiło się to jednak do poszczególnych grup w różnych okresach. Samoloty myśliwskie, oznaczone symbolem P, liniowe Karasie czy bombowce Łoś, stanowiły wówczas charakterystyczny wyznacznik odrębności i oryginalności rozwoju koncepcji technicznej samolotów wojskowych w Polsce do 1939 roku.