„Uważam za niezbędne podkreślenie pewnej specyfiki, nawet krótko, powiązanej ze sposobem, w jaki kształtowane są na obszarze greckim zagraniczne prądy. Bodźce, które wysyłane są przez zachodnie centra kulturowe, kiedy spotykają się z grecką rzeczywistością, konkretnie z grecką tradycją, zamiast jej zagrażać lub nawet ją zmieniać, przeciwnie — umacniają ją i dodają jej wartości. Czytelnik przekona się o tym wielokrotnie, poczynając od poezji petrarkowskiej pisanej dialektem cypryjskim, pod koniec wieku XVI, oraz dzieł teatru barokowego pisanych dialektem kreteńskim, nie wspominając już o wielkim poemacie zatytułowanym „Erotokritos”. Nadzwyczajny przypadek stanowi również odnowienie form podawczych w czasach, gdy adaptacja opowiadań francuskich staje się pretekstem do wyróżnienia greckiego sposobu życia („Skutki miłości”, 1792). Także Solomos nie dokonałby wyborów — tak charakterystycznych dla jego dzieła — gdyby nie poznał uprzednio sporów wynikłych wokół języka włoskiego. Mowa tu o procesie twórczym trwającym również w latach trzydziestych XX wieku z uwagi na wprowadzenie surrealizmu. Procesie, który zamiast neutralizować grecką tradycję, ożywia ją, jak zobaczymy na przykładzie takich poetów jak wczesny Elitis, Engonopulos.” (ze Słowa wstępnego…) Skryť popis