Choć skąpy, zredukowany dialog Fossego - co wkrótce zostanie nazwane minimalizmem - miał poprzedników, był czymś innym niż milczenie Becketta czy pauzy Pintera. U Becketta milczenie jest tragiczne, to przystanek końcowy modernizmu, zapoczątkowanego przez Ibsena i Czechowa, który przez cały wiek XX obnaża wewnętrzną pustkę człowieka i tęsknotę za obudzeniem się do życia. Być może anonimowość postaci Pintera i ich przeszłość wywarły pewien wpływ na pisarstwo Fossego, ale już nie zainteresowanie społeczną nadrzędnością i podległością. Ilekroć pojawia się problem walki o władzę, na przykład w Synu czy w Odwiedzinach, Fossego bardziej zajmuje słabość niż siła. Nie da się jednak zaprzeczyć jego powinowactwa z Pinterowskim wyczuciem formy (ani jednego słowa za dużo). Fragment Wprowadzenia Skryť popis