Książka opisuje najważniejsze przemiany polskiego literaturoznawstwa w ostatnich 50 latach – ukazuje narodziny polskiego strukturalizmu, wykształcenie się w jego ramach nurtu komunikacjonistycznego, przejście od strukturalnej poetyki w świetle językoznawstwa ku poetyce kognitywnej, rozmycie mocnych teorii w praktykach poststrukturalistycznych z włączeniem krytyki etycznej, badań nad Zagładą i teorii queer. Równolegle szkicowana jest teoria i historia quasi-paradygmatu „hermeneutycznego” i jego relacje ze strukturalną teorią interpretacji, marksizmem i dekonstrukcją. Ujęcie panoramiczne stale przeplata się ze zbliżeniem na recepcję twórczości głównego bohatera, Mirona Białoszewskiego. Druga część książki stanowi analizę dyskursu podręczników szkolnych i pomocy dla nauczycieli oraz uczniów („bryki”), przez co daje wgląd w to, jak polska kultura literacka i edukacyjna przetwarza i przekłada zjawiska literackie przefiltrowane przez naukowe oko ku społecznej dyfuzji. Skryť popis