Projekt krytyczny Andrzeja Skrendy okazuje się szeroko otwarty na najróżniejsze doświadczenia lekturowe. Skrendo to nie tylko specjalista od polskiego eseju (mimo że wypowiada się o nim z niepospolitą kompetencją), nie wyłącznie znawca wąskiego poletka rodzimej poezji (choć w tej dziedzinie szczególnie są znane jego dokonania) lub prozy (którą czyta z godną pozazdroszczenia wnikliwością), ale ktoś gotowy do zamachów na „wszystkość”, na spotkania i konfrontacje z wszelkimi zapisami mieszczącymi się w obszarze (ale i pojawiającymi się obok niego) polskiej literatury współczesnej. Warto podkreślić ten właśnie rys jego postawy, gdyż krytyków podobnego formatu nie mamy obecnie wielu, a tradycja nowoczesnej polskiej krytyki do tej właśnie śmiałości i wszechstronności zobowiązuje. Skryť popis