Poezja Aleksandra Wata nie tylko odzwierciedla jego doświadczenia egzystencjalne, ale także wyraża kolejne próby zaprojektowania własnej tożsamości w obliczu poczucia ciągłego rozpadu, wykorzenienia i wyobcowania. Poeta, balansując na granicy nihilizmu, usiłuje zbudować własną tożsamość na jednym trwałym fundamencie, przeciwstawiając się fragmentaryzacji, dezintegracji i kruchości własnego „ja”. Niestety podobnie jak wielu innych intelektualistów XX wieku, pragnących zdobyć trwałe podstawy własnej egzystencji, pada on ofiarą różnych światopoglądowych czy religijnych złudzeń. Publikacja dofinansowana przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Skryť popis