Intrygującą kwestią jest to, iż Niklas Luhmann, inaczej niż wielu innych socjologów, w odniesieniu do funkcji religii używa liczby pojedynczej. Co zatem jest ową najważniejszą, tytułową funkcją? W opinii Luhmanna jest to transformacja „nieokreślalnego w dające się określić”, niewyrażalnego w dające się wyrazić. A zatem religia jest rodzajem języka, sytuującego się na granicy widzialnego i niewidzialnego świata - czyli w terminologii Luhmanna w odniesieniu do religii - na granicy systemu religijnego i jego środowiska. Religia oferuje narzędzia do przetworzenia i przyswojenia swoistej nicości tego co nieokreślalne poprzez rytuały, a współcześnie w nowoczesnych społeczeństwach zachodnich przede wszystkim dzięki dogmatyce. Zracjonalizowana dogmatyka, której abstrakcyjny rozwój dostosowuje się do wzrostu złożoności społeczeństwa, oferuje w ramach religijnego systemu interpretację przeżyć i działań odnoszących się do sfery nieokreślalności, interpretację, która niesie ze sobą znaczenie. Wymogiem tej nośności jest wiara. Irena Borowik Skryť popis