To literatura satyryczna, łącząca w sobie epikę, lirykę, dramat oraz inne formy wypowiedzi. Ten typ literatury, wywodzący się ze starożytności, którego zadaniem jest ośmieszanie i piętnowanie zjawisk, obyczajów, grup czy stosunków społecznych, prezentuje świat poprzez prześmiewcze wyolbrzymienie, nie proponując żadnych rozwiązań. Istotą satyry jest karykaturalne przedstawienie postaci, a także krytyczna postawa autora wobec rzeczywistości, tzw. ukazywanie jej w krzywym zwierciadle. Te wszystkie cechy posiada tomik poezji Wiesława Sakowskiego, dziennikarza, humorysty tamtego okresu publikującego w czasach PRL w najbardziej poczytnych czasopismach satyrycznych, takich jak Szpilki czy Karuzela.

Aż łezka się w oku kręci podczas czytania tekstów z tamtych czasów - epoki jedynie słusznej - zamieszczonych przez poetę w tym niezwykłym tomiku.

A najsmutniejsze lub najśmieszniejsze jest w jego wierszach to, że mimo upływu lat, zmiany ustroju i tysięcy rzeczy, które zdarzyły się między ubiegłym a teraźniejszym wiekiem, opisane przez niego zdarzenia, postaci, charaktery i zachowania ludzi się nie zmieniły.

Przykładem wiersz o urzędniku:

Wiersz dozwolony

Trochę lepiej teraz żyje się ludziskom

Tak przywykłym do głupiego udawania

Oficjalnie

Wszak już można robić wszystko

Czego tylko polskie prawo nie zabrania

Już nie można karać za to urzędnika

Że nie zechciał nawet spojrzeć na podanie

Bo nie było stosownego z a ł ą c z n i k a...