Socjologia wiedzy jest w pewnym planie kwintesencją przekonania, że dyskurs (wiedza) „opiera się na skrytości na czymś już-powiedzianym, przy czym to już-powiedziane jest […] dyskursem bezcielesnym, głosem tak cichym jak tchnienie, pismem będącym pustym miejscem dla swoich własnych śladów” (Foucault). Socjologia wiedzy jest sztuką wzmacniania owego tchnienia przez socjologiczną analizę kategorii naszego myślenia, ucieleśnianiem w dyskursie podmiotów i ich interesów, a wreszcie zapełnianiem pustki teorią instytucjonalnych podstaw wiedzy. […] W tej perspektywie socjologia wiedzy się nie zaczyna — ona raczej staje się możliwa dzięki krystalizacji analityki skończoności. Gdy na przełomie wieków XVIII i XIX rodzi się ‘człowiek’, wraz z nim rodzi się socjologia wiedzy. Kant, Dilthey, Marks, Nietzsche, Durkheim, Weber nie są jej ojcami – to raczej oni przytrafiają się socjologii wiedzy niż odwrotnie.

Fragment Wstępu