Książka Lecha Giemzy nie jest monumentalną, wielotomową monografią wyposażoną w rozbudowany aparat edytorsko-filozoficzny. Ale właśnie dzięki temu stanowi tak rzadki dzisiaj przykład wypowiedzi literaturoznawcy, który buduje mosty między nauką i tymi, którym ma ona służyć, czyli osobami posługującymi się umiejętnością czytania (ze zrozumieniem) i myślenia o tym, co zostało przeczytane, a w konsekwencji i o rzeczywistości namiętnie przez poezję, przez literaturę ściganej, co Giemza za Miłoszem przypomina.\nZ recenzji prof. dr hab. Dariusza Kuleszy