Robert Mielhorski, profesor nadzwyczajny w Instytucie Filologii Polskiej i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Kierownik Zakładu Polskiej Literatury Nowoczesnej i Ponowoczesnej (XIX–XXI Wiek). Autor pracy Strategie i mity nowoczesności (Brzękowski, Lipska i inni) (2008). Współredaktor tomów Poznawanie Kazimierza Hoffmana. Filozoficzno-kulturowe źródła i konteksty (2011), Marian Hemar wczoraj i dziś (2012), Krytyka po przełomie. Wybrane problemy z dwudziestopięciolecia 1989–2014 (2016). Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.\nRobert Mielhorski […] ustala sposoby i zakresy funkcjonowania doświadczenia lat dziecięcych w polskiej poezji drugiej połowy XX wieku, biorąc pod uwagę zjawiska (biografie, teksty, procesy historyczne) pierwszo- i drugorzędne. Przyjęta strategia badawcza pozwala oddalić ewentualne zarzuty o niekompletność opisu, książka rejestruje bowiem najważniejsze tendencje drugiego pięćdziesięciolecia minionego wieku, każe stawiać pytania o „miejsce toposu dzieciństwa w przemianach liryki XX wieku” […]. Autorowi udało się wskazać ciągle aktywne (i aktywowane) źródła tych przemian, m.in. patrząc z perspektywy twórczości Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza, Zbigniewa Herberta, Ewy Lipskiej i spoglądając w kierunku poezji lat 90. (Andrzeja Sosnowskiego, Jarosława Mikołajewskiego, Krzysztofa Siwczyka i innych). […] W kontekstowym ujęciu Robert Mielhorski uruchamia tradycję młodopolską, zauważa wpływ imagologii Brunona Schulza na twórców późniejszych, metodologicznie czerpie z nowoczesnej psychoanalizy czy hermeneutyki, traktując dzieciństwo jako komponent „istnienia-wobec-przeszłości” […], doświadczenie czasu, nierzadko — utraty. Kontakt z dzieciństwem poprzedza poszukiwanie „pomostów” poprzez korzystanie z dziecięcej dykcji, deskrypcje przedmiotów jako rekwizytów dzieciństwa (zabawek, fotografii). Filozoficzno-refleksyjny tok naukowej narracji, prowadzony według zaproponowanego w każdym szkicu syntetycznego porządku, wpisuje problematykę literackiego dzieciństwa w antynomie: dziecięcości i dorosłości, minionego i współczesnego, arkadii i apokalipsy, dziedzictwa i wydziedziczenia, zadomowienia i bezdomności, nominacji i denominacji (rzeczy i świata).

Z recenzji wydawniczej dr hab. Katarzyny Wądolny-Tatar, prof. UP im. KEN w Krakowie