Książka dotyczy sekurytyzacji polityki zagranicznej Izraela od układów w Oslo do czasów współczesnych. Kontekstualizacji problemu badawczego służy teoria regionalnych kompleksów bezpieczeństwa. Dała ona możliwość zaprezentowania problemów bezpieczeństwa Izraela w czterech podstawowych wymiarach: globalnym, międzyregionalnym, regionalnym i wewnętrznym.
Autor kieruje się przekonaniem, że Izrael sekurytyzuje przede wszystkim zagrożenia w regionie i jest gotowy do użycia środków nadzwyczajnych, starając się przekonać do nich własne społeczeństwo oraz szeroko rozumianą społeczność międzynarodową. Analizuje oficjalne wystąpienia izraelskich polityków i dyplomatów, wywiady oraz informacje prasowe z ich spotkań z politykami innych krajów. W badaniach wykorzystuje dorobek szkoły kopenhaskiej.