W książce przedstawiono badania dotyczące dorobku artystycznego Aleksandry Śląskiej, ze szczególnym uwzględnieniem wizerunku zimnej aktorki specjalistki od ról Niemek i arystokratek. Cel monografii sprowadza się do ukazania okoliczności sprzyjających kształtowaniu powstałego stereotypu oraz próby rozbicia powszechnego wyobrażenia na temat Śląskiej poprzez prezentację jej mniej znanego oblicza zawodowego i prywatnego. Książka podzielona została na dziewięć części, poświęconych określonym kręgom tematycznym, którymi do pewnego stopnia rządzi porządek chronologiczny. W pierwszej sekwencji przedstawiono rodzinne oraz aktorskie korzenie Śląskiej. Niemało miejsca zajęły opisy studiów w Państwowej Szkole Dramatycznej w Krakowie, pierwszych kroków stawianych na deskach Miejskich Teatrów Dramatycznych oraz fascynacji Juliuszem Osterwą. Druga sekwencja dotyczy samej Śląskiej cech jej charakteru, metod twórczych oraz poglądów na teatr i sztukę aktorską, z czego wyłonił się obraz wielkiej, momentami bezkompromisowej indywidualności. W kolejnym rozdziale wizerunek ten ulega poszerzeniu o wątek przynależności artystki do pokolenia, które, tworząc zjawiska polskiej szkoły słuchowiska, polskiej szkoły dubbingu oraz Teatru Telewizji, zasłużyło się dla rozwoju polskiej kultury w latach PRL-u. Dokonano również przeglądu kreacji aktorskich Śląskiej mogących wywoływać największe zdziwienie, gdyż najbardziej odległych od powszechnego wyobrażenia na temat Śląskiej a mianowicie ról kobiet perwersyjnych, znerwicowanych, o demonicznej naturze, a także wcieleń z repertuaru komediowego. W ostatnich odsłonach książki ukazano naturalne konsekwencje artystycznej drogi, która doprowadziła Śląską do podjęcia reżyserskich wyzwań oraz długoletniej pracy pedagogicznej. Powrót Śląskiej do szkoły miał wymiar symboliczny, pokazywał, jak historia zatoczyła koło. Oddając się wychowaniu młodego pokolenia ludzi sztuki, spłacała dług swym wielkim mistrzom.