Edycja szkicu Poezja szlachecka, legendy herbowne to opracowanie przygotowane z mistrzowską akrybią. Materiał potraktowano z niezwykłą sumiennością, rzetelnością i troską o znalezienie jak najlepszego rozwiązania edytorskiego. Ponadto został on podany z intencją uchylenia czytelnikowi rąbka tajemnicy warsztatu pisarskiego Józefa Ignacego Kraszewskiego, ale także z zamiarem jak najpełniejszego i najprostszego zarazem objaśnienia realiów występujących w tekście autora Starej baśni. Beata Jarosz zadbała o k a ż d y szczegół swojej pracy, nie tracąc przy tym baczenia na jej ogólny cel i funkcjonalizując każde badawcze działanie. To wręcz instruktażowy przykład procesu podejmowania decyzji edytorskich [], począwszy od wyboru podstawy, przez pracę z przekazami (przedstawioną w czytelny, przemyślany i konsekwentnie realizowany sposób), na godnej podziwu trosce o stronę typograficzną i wywiązanie się z powinności redakcyjnych kończąc. []
Wartość edycji polega też na tym, że pozostając pracą specjalistyczną, jest jednocześnie lekturą dla każdego dla badaczy historii Polski (jako materiał do dalszych studiów w dziedzinie heraldyki) i prasy polskiej, dla historyków literatury (szczególnie tych interesujących się spuścizną autora Chaty za wsią), dla kulturoznawców, badaczy folkloru etc. Niezwykle ważna może okazać się dla językoznawców [], zwłaszcza tych, którzy próbują rozeznać się w ciągle nie w pełni opracowanych dziejach polszczyzny XIX wieku (w moim odczuciu badania B. Jarosz wiele w tej dziedzinie wnoszą, gdyż pokazują indywidualne rozstrzygnięcia pisarza na tle krzepnących powoli norm polszczyzny tamtych czasów). Ale jest także dostępna dla tzw. przeciętnego czytelnika, który z niewątpliwym pożytkiem intelektualnym (a niekiedy także z radością) przeczyta przedstawiony tekst Legend herbownych.
[Z recenzji wydawniczej dr hab. Beaty Obsulewicz-Niewińskiej, prof. KUL]