Publikacja poświęcona jest opisowi przyczyn, przebiegu i skutków bitwy pod Poitiers w 732 roku. Zakończonej druzgocącym zwycięstwem jednoczonych sit królestwa Merowingów (450-751) i ich sprzymierzeńców pod dowództwem majordoma Karola Mtota (688/691-741) nad armią muzułmańską z Abd ar-Rahmanem2 (?-732) na czele, namiestnikiem Półwyspu Iberyjskiego. Bitwa zakończyła się całkowita klęska muzułmanów. Po obu stronach

walczyły liczne jak na te czasy i region znanego świata masy wojska. Przyjmuje się ze Saraceni wprowadzili do bitwy ok 50 tys. wojowników, w tym oddziały lekkie berberyjskiej i arabskiej konnicy, parę setek ciężkozbrojnej kawalerii oraz w przeważającej liczbie ciężkozbrojną piechotę, zebraną z różnych odległych krain rozległego kalifatu. Karol Miot dysponował mniejszymi sitami, okoto 25 tys., głownie piechota i częściowo lekka kawaleria oraz zaczątkami jazdy pancernej. Do historii bitwa ta przeszła jako jedno z najważniejszych star zbrojnych w dziejach świata, nie tylko Europy.