Najistotniejszą i najcenniejszą wartość w walce przedstawia życie ludzkie. Stąd dążenie do wyszukania sposobów do jak najskuteczniejszego niszczenia siły żywej, a jako przeciwwaga do tego dążenia próby osłonięcia i zastąpienia w walce tego cennego czynnika przez siłę martwą. Sztuka takiego skombinowania wojsk walczących z terenem i szeregiem budowli wzniesionych w nim celem tym skuteczniejszego przystosowania go do walki, by walczący mógł przy minimalnych ilościach siły żywej wytrzymywać trwale napór przeważających sił przeciwnika; sztuka ułatwienia sobie walki, utrudnienia zaś równocześnie przeciwnikowi, przez nadanie odpowiedniego układu czynnikom martwym; sztuka zabezpieczenia zawczasu państwa przed spodziewanym najazdem wroga przez zorganizowanie siły martwej na pograniczu i na drogach przyszłego najazdu, dozwalające za pomocą jak najmniejszej ilości siły żywej zatrzymać w potrzebie napór przeważających sił najeźdźcy i umożliwiające spokojne dokonanie mobilizacji i uzyskanie maksymalnej liczby siły żywej do manewrowania, sztuka ta nosi miano fortyfikacji. Obok opisu historycznego, wielu danych techniczno-taktycznych, autor dołączył do swojego dzieła 131 rysunków na 43 tablicach.