Norwegia od lat była i nadal jest potęgą w dziedzinie żeglugi morskiej. Głównym czynnikiem, który wywarł zasadniczy wpływ na morski charakter Norwegii jest specyficzne położenie oraz ukształtowanie tego kraju oblanego z trzech stron morzem, z ponad 21 tys. km linii brzegowej1. Do rozwijania żeglugi morskiej zachęcały Norwegów wysokie góry i wąskie doliny, które nie sprzyjały wewnętrznemu transportowi. Brak przypływów morskich skłaniał do zakładania portów z głęboką wodą, zaś licznie rozsiane wyspy szerowe do uprawiania żeglugi kabotażowej. Wymienione warunki geograficzne sprawiły, że ponad 50% norweskiej populacji żyło i żyje nadal na wybrzeżu, bądź na małych przybrzeżnych wyspach. Znaczenie morza w dziejach Norwegii, jak również norweskiej floty handlowej, szczególnie widoczne jest w najnowszej historii.
Państwo to odzyskawszy w 1905 roku niepodległość zadbało jednocześnie o obsadzenie sieci placówek konsularnych własnymi urzędnikami, usprawniając w ten sposób działalność norweskiej żeglugi morskiej, a także handlu morskiego. Dodajmy, że w latach
1905-1939 w 18 rządach Norwegii urzędy premiera pełniło trzech armatorów, przy czym Gunnar Knudsen dwukrotnie, zaś Johan Ludwig Mowinckel aż trzykrotnie.