Wydarzenia, ktore rozegraly sie w latach 1490-1492 na terenach Wegier, Austrii, Czech oraz Polski, mialy istotne znaczenie dla uksztaltowania sie przyszlosci politycznej Europy Srodkowej. W najblizszej perspektywie mialy prowadzic do utworzenia tzw. \"Europy jagiellonskiej\", bloku panstw o zblizonej strukturze spolecznej i gospodarczej, o dawnej tradycji zwiazkow politycznych i kulturowych, skupionych pod berlem braci Jagiellonow. W perspektywie dalszej - w nastepstwie zawartych wowczas traktatow sukcesyjnych - do powstania w 36 lat pozniej innego, o wiele trwalszego, bo blisko 400-letniego, zwiazku ludow naddunajskich pod panowaniem dynastii Habsburgow. Walka o Wegry po smierci Macieja Korwina byla wiec jednym z najwazniejszych etapow prawie stuletniej rywalizacji habsbursko-jagiellonskiej. W jej toku uwidocznila sie szczegolnie mocno zaleznosc dynastow od arystokracji feudalnej i szerzej rozumianych \"stanow\", ktore walke o tron potrafily wyzyskac do realizacji swoich waskich grupowych interesow. Moznowladztwo tez bylo wlasciwym zwyciezca w konflikcie 1490-1492, ze wszystkimi konsekwencjami tego stanu rzeczy dla przyszlosci krajow basenu srodkowego Dunaju. Zmagania w latach 1490-1492 mialy swoj rezonans w krajach lezacych poza obszarem bezposredniego konfliktu. Staly sie punktem wyjscia do powstania nowych konstelacji politycznych, ktore z czasem nabraly cech trwalosci. Nalezaly do nich w pierwszym rzedzie: antyjagiellonski sojusz habsbursko-moskiewski z lat 1490-1491, odnawiany pozniej w XVI wieku, oraz stale juz od tej pory zaangazowanie Habsburgow w obrone interesow Zakonu Niemieckiego w Prusach, usilujacego wylamac sie spod zwierzchnictwa Polski. Zapoczatkowany zostal dlugotrwaly okres napiec w stosunkach miedzy dynastia habsburska a panstwem polsko-litewskim, wyciszonych dopiero czesciowo w dobie zjazdu wiedenskiego w 1515 roku.