Robert S. Wójcikowski, wychowanek Uniwersytetu Jagiellońskiego i absolwent Uniwersytetu Rzeszowskiego, stypendysta Fundacji z Brzezia Lanckorońskich i programu Socrates/Erasmus. Jego zainteresowania badawcze skupiają się na problematyce Medii, jako pierwszego irańskiego organizmu państwowego o charakterze imperialnym, kulturze militarnej antycznego Iranu, a także kontaktach Irańczyków z innymi centrami cywilizacyjnymi w starożytności (Grecja, Rzym, Azja Centralna, Chiny, Barbaricum). Irańska wojskowość, decydująca o sile imperiów Achemenidów, Arszakidów i Sasanidów, nadal pozostaje w cieniu innych tradycji militarnych, głównie greckiej i rzymskiej. Niniejsze studium stawia sobie za zadanie całościowe zaprezentowanie najbardziej wartościowej formacji irańskiej, jaką była bez wątpienia konnica. Pierwszy tom koncentruje się na ukazaniu dziejów jazdy irańskiej na szerokim tle historycznym, począwszy od okresu Achemenidów, przez panowanie Aleksandra Wielkiego, rządy Seleukidów i czasy Arszakidów. Przedstawia także dzieje wojen za wczesnych Sasanidów, których wojska konne odegrały ważną rolę. Tak rozległa perspektywa czasowa pozwala na ukazanie zmian w strategii, taktyce i uzbrojeniu wojsk konnych, a także ich różnicowania od jednostek przeznaczonych początkowo głównie do zwalczania wroga z dystansu, po wyspecjalizowane w tym celu formacje konnych łuczników i przeznaczone do likwidacji opancerzonej piechoty szwadrony ciężkozbrojnej jazdy (katafraktoi). Początki tego procesu sięgają już czasów panowania Achemenidów, ale udoskonalenie i perfekcyjne wyzyskanie na polu walki związku taktycznego obu formacji przypadły na okres partyjski, a doświadczenia te były kontynuowane za Sasanidów. Skryť popis