Teoretycznym punktem wyjścia książki jest założenie, wedle którego naturalnie ludzkim sposobem wchodzenia w interakcje z sobą, innymi i ze światem jest fabulacja (czyli tworzenie opowieści), dzięki czemu – oto konstytutywna teza – człowiek zdołał wykroczyć poza przypisaną mu w udziale rolę bycia „przedmiotem” niekończącego się ewolucyjnego eksperymentu, czyniąc się świadomym „podmiotem” eksperymentowania. Autor rekonstruuje teoretyczne (filo- i ontogenetyczne) podstawy proponowanego podejścia, rozważa wybrane eksperymenty mające na celu uchwycenie ludzkiej topiki egzystencjalnej, kulminujące w coraz subtelniejszych antropofikcjach (tj. opowieściach, z których czerpiemy wiedzę o tym, co znaczy być człowiekiem) oraz zastanawia się nad możliwymi konsekwencjami proponowanego punktu widzenia dla filologii jako dyscypliny, która wykładanie owych eksperymentów (w tytułowych laboratoriach antropofikcji) może uczynić jednym ze swoich zadań. Skryť popis