Een van de bijzonderheden van de hedendaagse samenleving is de vergrijzing van de maatschappij en bijgevolg de aanhoudende vitaliteit van artiesten op oudere leeftijd. Hun werken blijven ten volle in concurrentie staan met die van jonge makers, hoewel ze twee tot drie generaties kunnen verschillen. Wat gedaan wanneer men zijn erkenning te danken heeft aan zijn rebelse aard, maar in de loop der tijd een model is geworden? Creativiteit moet het dan opnemen tegen twee soms tegenstrijdige krachten: de moeilijkheid om niet in herhaling te vallen, zonder de verwachtingshorizon van het trouwe publiek teleur te stellen. Wat is nu net de bijzonderheid van een maturiteitswerk? In deze publicatie wordt nagegaan hoe drie grootmeesters in de podiumkunsten op oude leeftijd met deze problematiek omgaan: de choreografe Pina Bausch, de regisseur Peter Brook en de dramaturg Harold Pinter. Skryť popis