Samobieżna wersja 60-centymetrowego moździerza oblężniczego została zamówiona w czerwcu 1937 r. W prace rozwojowe zaangażowany był generał Karl Becker z artylerii; stąd nazwa Karl została użyta w opisie. Próby jazdy odbyły się w Unterluss w maju 1940 r. Dostawa sześciu seryjnych pojazdów miała miejsce od listopada 1940 r. do sierpnia 1941 r. W lutym 1941 r. rozpoczęto rozmowy. W związku ze zwiększeniem zasięgu broni w maju 1942 roku zamówiono lufy 54 cm (Gerat 041) dla sześciu pojazdów. Na konferencji z Hitlerem w marcu 1943 r. stwierdzono, że pierwszy Gerat 041 o długości 54 cm zostanie dostarczony do czerwca 1943 r., a trzeci do połowy sierpnia. Prototypowe podwozie, zbudowane w 1939 roku, miało osiem kół jezdnych z zewnętrznymi wahaczami. Produkcja Karl miał jedenaście kół jezdnych. Amunicję przewożono gąsienicowym Munitionsschlepper przerobionym z PzKpfw IV, po cztery naboje w każdym Schlepperze. W przypadku 60 cm Gerata 040, s Be Granate ważył 2,117 tony, a Ie Be Granate 1,70 tony; w tym przypadku 54 cm Gerat 041, odpowiednio 1,58 tony i 1,25 tony. Maksymalna szybkostrzelność wynosiła 6 obrotów na godzinę (pocisków na godzinę). Działa I-IV trafiły na front rosyjski w lipcu 1941 roku wraz z 628 schwere Artillerie Abteilung. Najbardziej znana akcja miała miejsce w Sewastopolu w 1942 roku. Później cztery działa zostały wydane dla 833. schwere Artillerie Abteilung (mot). Te pistolety miały nazwy Adam, Ewa (1 bit.) I Thor, Odyn (2 bitwa). Nazwy dział V i VI brzmiały Loki i Ziu.